ένα αντιπολεμικό αριστούργημα του Bernhard Wicki.
Η λογοτεχνία και ο κινηματογράφος, εκτός από μορφές τέχνης είναι και τρόποι με τους οποίους ένας λαός βλέπει την ιστορία του και τον εαυτό του. Η μεταπολεμική γερμανική κοινωνία και κουλτούρα έχει δώσει κορυφαία παγκοσμίως δείγματα χρήσης τού κινηματογράφου ως συλλογικής κοινωνικής αυτοκριτικής και αυτογνωσίας (κάτι που δυστυχώς δεν έχουμε ακόμα δει στην Ελλάδα – κοινώς αρνούμαστε πεισματικά να δούμε τα χάλια μας και αρεσκόμαστε να ευλογάμε τα γένεια μας με τις γνωστές ψευδοϊστορικές κινηματογραφικές γραφικότητες που προβάλλονται σε κάθε εθνική επέτειο).
Ταινίες γνήσιας συλλογικής πολιτικής και ιστορικής αυτοκριτικής όπως “Η Πτώση” (2004), “Στάλινγκραντ” (1993), “Το Σύμπλεγμα Μπάαντερ-Μάινχοφ” (2008), “Το Κύμα” (2008), “Η Χαμένη Τιμή Τής Καταρίνα Μπλουμ” (1975) και αυτό το αριστούργημα του 1959, αποδεικνύουν ότι η επανάκαμψη (και μάλιστα μετά από δύο συντριπτικές συνεχόμενες ήττες σε παγκόσμιους πολέμους) μιας χώρας σαν τη Γερμανία δεν μπορεί να αποδοθεί ούτε μόνο, ούτε κυρίως σε οικονομικές αιτίες, αλλά μάλλον στο μεγαλιθικό πολιτισμικό της υπόβαθρο (κάτι που στην περίπτωση της Γερμανίας υπάρχει από τον 18ο αιώνα, δηλ. πολύ προτού η Γερμανία γίνει κάν χώρα και η μεταγενέστερη υπερδύναμη που γνωρίζουμε.
Σε αυτη τη κατηγορία ανήκει και η αντιπολεμική ταινία Η Γέφυρα (Die Brücke), η πρώτη ταινία αυτού του είδους μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ένα έργο του Μπέρνχαρτ Βίκι απο το 1959, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Μάνφρεντ Γκρέγκορ Ντορφμάιστερ.
