θυμόμαστε 1800 χρόνια ενός λαμπρού πολιτισμού.
Ο μινωικός πολιτισμός δημιουργήθηκε, άκμασε και παράκμασε από το 2900 π.Χ. έως το 1100 π.Χ. Η μινωική, όπως ονομάστηκε, εποχή χωρίζεται σε τέσσερις κύριες περιόδουςμ τηνΠροανακτορική περίοδο (3300 – 2000 π.Χ.)μ την Παλαιοανακτορική (2000 – 1750 π.Χ.)μ την Νεοανακτορική περίοδος (1750 – 1490 π.Χ. και την Μεταανακτορική περίοδο (1490 – 1100 π.Χ.). Οι ανασκαφές του Βρετανού αρχαιολόγου Άρθουρ Έβανς έφεραν για πρώτη φορά στο φως το πολιτισμό αυτό, του οποίου ή ύπαρξη ήταν μέχρι τότε γνωστή μόνο από τα Ομηρικά Έπη και τον ελληνικό μύθογια το Μινώταυρο.
Στο ανάκτορο της Κνωσού υπήρχε δίκτυο υδροδότησης και αποχέτευσης το οποίο ήταν ανώτερο από οποιοδήποτε άλλο κατασκευάστηκε στην Ευρώπη μέχρι τη Ρωμαϊκή εποχή. Οι τοίχοι ήταν διακοσμημένοι με περίτεχνες, πολύχρωμες τοιχογραφίες στις οποίες οι Μινωίτες εμφανίζονται να είναι ένας λαός χαρούμενος και ειρηνικός, ο οποίος ζούσε σε αρμονία με τη φύση, είχε εμφανή κλίση στο χορό και αγαπούσε τις μεγάλες δημόσιες γιορτές και τους αθλητικούς διαγωνισμούς.
Οι Μινωίτες σύντομα κατάλαβαν πως η θάλασσα που τους περιέβαλε, την οποία όλοι οι άλλοι φοβόντουσαν, ήταν στη πραγματικότητα ο καλύτερός τους φίλος. Η θάλασσα αποτέλεσε το αποτελεσματικότερο μέσο αποτροπής εισβολής από οποιαδήποτε οχύρωση. Κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης και της ακμής του πολιτισμού τους οι Μινωίτες ποτέ δεν αναγκάστηκαν να χτίσουν τείχη γύρω από τις πόλεις τους. Πέρα από τείχος προστασίας η θάλασσα αποτέλεσε για τους Μινωίτες και λεωφόρο επικοινωνίας με τους άλλους πολιτισμούς. Σιγά σιγά έγιναν δεξιοτέχνες στη κατασκευή πλοίων και ήταν από τους πρώτους πολιτισμούς που βάσισε την ανάπτυξή του στον εμπορικό του στόλο.
Οι Μινωίτες γρήγορα δημιούργησαν αποικίες στα κοντινά νησιά του Αιγαίου, τις Κυκλάδες, και ξεκίνησαν να έχουν εμπορικές συναλλαγές με την Αίγυπτο και τη Συρία. Πιστεύεται πως έφτασαν μέχρι τη Σικελία και ακόμα πιο πέρα. Τα κέρδη από το εμπόριο και η εμπειρία που απέκτησαν τους επέτρεψε να κτίσουν μεγάλα λιμάνια, υδραγωγεία και εντυπωσιακά παλάτια.
Ταυτόχρονα, οι Μινωίτες ανέπτυξαν μια αποτελεσματική, γραφειοκρατική κεντρική εξουσία για να παρακολουθούν και να διαχειρίζονται τις εμπορικές τους συναλλαγές. Τα μητρώα της γράφονταν σε πήλινες πινακίδες, αρχικά σε μια μορφή γραφής που έμοιαζε με τα αιγυπτιακά ιερογλυφικά και μετά το 1700 π.Χ. χρησιμοποιώντας μια συλλαβική γραφή, γνωστή ως γραμμική.
Ίσως λόγω της απομόνωσης, οι Μινωίτες έτυχαν περιορισμένης προσοχής στους πόλεμους και τη πολιτική από ότι άλλοι λαοί της εποχής. Δε κάλυψαν ποτέ τους τοίχους τους με σκηνές από μάχες ή πολεμικά κατορθώματα και δε χρησιμοποίησαν τη γραφή για να καταγράψουν τους πολεμικούς του άθλους. Επίσης κανένας άρχοντάς τους δεν έφτιαξε τεράστια, επιβλητικά αγάλματα ή μεγάλους τύμβους για να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία του ή να επιβάλλει και να τονίσει την εξουσία του. Αντί αυτού κυριαρχούν στη τέχνη τους τα πορτρέτα γοητευτικών ανθρώπων με μακριά μαύρα μαλλιά, λεπτή κορμοστασιά και όμορφες, πολύχρωμες ενδυμασίες. Οι γυναίκες ιδιαίτερα, απεικονίζονται να φοράνε πολύχρωμα, εντυπωσιακά φορέματα που αφήνουν το στήθος τους ακάλυπτο, σημάδι ίσως ομορφιάς, υγείας και γονιμότητας. Οι γυναίκες στη Κρήτη απολάμβαναν άλλωστε περισσότερη ελευθερία από τις γυναίκες σε κάθε άλλο πολιτισμό της εποχής, ακόμα περισσότερο και από αυτές στην Αίγυπτο. Οι τοιχογραφίες στα ανάκτορα τις απεικονίζουν ελεύθερες, ντυμένες με κομψά φορέματα, να φοράνε μακιγιάζ και να απολαμβάνουν δημόσιες γιορτές μαζί με τους άντρες, ή ακόμα να λαμβάνουν μέρος σε αθλητικές δραστηριότητες και διαγωνισμούς.
Επίσης, οι Έλληνες πολύ αργότερα πίστευαν πως οι Μινωίτες ανακάλυψαν το χορό. Η μινωική τέχνη είναι αυθόρμητη και πηγαία, γεμάτη ρυθμική κίνηση. Αν κάποιος εμπιστευτεί αυτό που απεικονίζεται στις τοιχογραφίες τους, οι Μινωίτες ήταν μάλλον οι ευτυχέστεροι άνθρωποι της εποχής του Χαλκού.
