(ξανα)βλέπουμε την υπέροχη ταινία του Παζολίνι.
Ο Pasolini επέλεξε την Κάλλας για τον πρωταγωνιστικό ρόλο και ανέφερε σε συνέντευξή του ότι ήταν από τις λίγες φορές που ήξερε ποιος θα ερμηνεύσει τον ρόλο που ετοίμαζε: «Κάποιες φορές γράφω τα σενάριά μου χωρίς να γνωρίζω ποιος ηθοποιός θα ερμηνεύσει κάθε ρόλο. Σ’ αυτή την περίπτωση γνώριζα ότι θα ήταν η Μαρία Κάλλας, οπότε προσάρμοσα το γράψιμό μου πάνω της. Είχε μεγάλη επίδραση στη συγκρότηση του χαρακτήρα της ηρωίδας. Η βαρβαρότητα βαθιά μέσα της, που βγαίνει από το βλέμμα της, από τα χαρακτηριστικά της, δεν δείχνεται άμεσα. Ανήκει σ’ έναν αγροτικό κόσμο, στην επαρχιακή Ελλάδα και μετά ανατράφηκε με την αστική κουλτούρα. Κατά κάποιο τρόπο, προσπάθησα να επικεντρώσω την πολυπλοκότητα της Μήδειας πάνω στο χαρακτήρα της»….
O σκηνοθέτης σημείωσε επίσης : « Δε βλέπω καμιά διαφορά ανάμεσα στον Οιδίποδα και τη Μήδεια, ούτε ανάμεσα στο Ακατόνε και στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο και τη Μήδεια. Στην πραγματικότητα, ένας σκηνοθέτης κάνει πάντα την ίδια ταινία, τουλάχιστον για μια μεγάλη περίοδο της ζωής του, όπως ένας ποιητής συνθέτει πάντα το ίδιο ποίημα. Πρόκειται για παραλλαγμένες βαθιά εδραιωμένες μέσα του, ενός και μοναδικού θέματος. Και το θέμα, πάντα στις ταινίες μου, είναι η εξιδανικευμένη και συχνά αξεδιάλυτη σχέση ανάμεσα στο φτωχόκοσμο και τους κανονικούς ανθρώπους˙ας πούμε, ανάμεσα στο υποπρολεταριάτο και τους μορφωμένους, την μεσαία τάξη, τον ιστορικό κόσμο. Πρέπει πάντως να πω ότι, επιλέγοντας αυτή την τραγωδία του «βαρβαρισμού», όπου βλέπουμε μια μάνα να σκοτώνει τα παιδιά της για τον έρωτα ενός άντρα, αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο, είναι η υπερβολή αυτού του έρωτα. Κατά μια έννοια, αυτό που προσπάθησα να δείξω στη Μήδεια -μ’ ένα τρόπο απολύτως παράξενο μυθικό και αφηγηματικό-, είναι ακριβώς η ανεξίτηλη βία του ιρασιοναλισμού ».
