η ζωή και το έργο της Έλλης Αλεξίου.
Η Έλλη Αλεξίου γεννήθηκε το 1894 στο Ηράκλειο Κρήτης, κάτω από τουρκική σκλαβιά. Το 1919 παίρνει δίπλωμα από το Institut Superieur d’Études Francaises της Αθήνας. Το 1920 παίρνει μαθήματα πιάνου και το ίδιο έτος παντρεύεται τον Βάσο Δασκαλάκη.Το 1934 γίνεται ιδρυτικό μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών. Το 1936 το καθεστώς της δικτατορίας του Ι. Μεταξά τη συλλαμβάνει και ανακρίνεται από την Ειδική Ασφάλεια, γιατί είχε βρεθεί ευχαριστήρια επιστολή της προς τον Π. Κονίδη για την κριτική του στο έργο της Γ΄ Χριστιανικόν Παρθεναγωγείον.
Το 1942-43, κατά τη χιτλερική κατοχή, υπήρξε δραστήριο μέλος του ΕΑΜ. Με υποτροφία της Γαλλικής Κυβέρνησης φεύγει για το Παρίσι, όπου παραμένει μέχρι το 1949, απόφοιτη πια της Σορβόννης. Από το 1949 ως το 1962 υπηρετεί ως εκπαιδευτικός σύμβουλος των ελληνικών σχολείων στις σοσιαλιστικές χώρες. Μετά από αναγκαστική προσφυγιά, λόγω των επανειλημμένων διώξεων που υπέστη εξαιτίας της ανάμιξής της σε προοδευτικά κινήματα, επέστρεψε στην Ελλάδα το 1962. Αργότερα συνελήφθη και το 1965 βρίσκεται στις φυλακές Αβέρωφ, κατηγορούμενη με βάση το νόμο 509. Δικάζεται και απαλλάσσεται. Έκτοτε και μέχρι το θάνατό της, το 1988, αφιερώθηκε στη λογοτεχνία.
Τα έργα της διακρίνονται για τον ποιητικό ρεαλισμό του ύφους, καθώς και για τον κοινωνικοπολιτικό προβληματισμό τους. Η ίδια έλεγε για τα βιβλία της: “Στα βιβλία μου αυτά αποτυπώθηκαν οι πρώτες εμπειρίες μου από την τραγική ανισότητα που μας περιβάλλει. Όταν διορίστηκα δασκάλα σε δημοτικό σχολείο στο Ηράκλειο, βρέθηκα σε μια ατμόσφαιρα απύθμενης δυστυχίας, πρωτόγνωρης, που χτύπησε ανελέητα την πιο αθώα πλευρά της ζωής, τα μικρά παιδιά. Tα παιδιά σα να με τραβούσαν από το φόρεμα και απαιτούσαν να ζητήσω το δίκιο τους. Δεν μπορούσα να επικαλεστώ το ανεύθυνο της άγνοιας. Από τα πρώτα κιόλας βιβλία μου συμμάχησα με τους αδύνατους και τους αδικημένους. Και τη συμμαχία αυτή την κράτησα πιστά σ’ όλη μου τη ζωή”.
